ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Η ΑΥΓΗ

 

Κ. Χρονόπουλος: «Όλοι οι στίχοι μου είναι προσωπικοί...»

 

 

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/11/2009

ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χωρίς να είναι ακραία η περίπτωση του Κώστα Χρονόπουλου είναι λίγο περίεργη μέσα στην ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι του σήμερα, ακόμα και για τα δεδομένα του λόγιου τραγουδιού που είναι φύσει και θέσει ο χώρος του. Από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε χαράζει μια, κυριολεκτικά τε και μεταφορικά, μοναχική πορεία η οποία σιγά - σιγά αποτυπώνεται όλο και περισσότερο στο «σώμα» μα και στην ψυχή των τραγουδιών του, στο ίδιο το είναι τους. Ο τριανταδυάχρονος σήμερα δημιουργός και ερμηνευτής - ο οποίος όμως έχει κάνει οπτικοακουστικές και όχι μουσικές σπουδές στην Αγγλία - έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής τρεις δίσκους, με απαρχή το 2005. Στο ντεμπούτο album του καθοριστική ήταν η συμμετοχή/συμβολή του πάλαι ποτέ ΠυΞ Λαξ Μπάμπη Στόκα, τόσο που ίσως σε κάποιους να δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο Χρονόπουλος βρισκόταν υπό την «αιγίδα» του.
Σίγουρα όμως αυτή θα διαλύθηκε με τον δεύτερο δίσκο του που κυκλοφόρησε το 2007. Με τη δεύτερη δουλειά του ο Χ. έδειξε ότι περισσότερο ακόμα και από τραγουδοποιός είναι κάτι σαν...τροβαδούρος πολύ παλαιότερων εποχών, προσηλωμένος στη μουσική του και, κατά προέκταση, στον εσωτερικό του κόσμο αφού αυτός είναι η πηγή της. Ταυτόχρονα η αισθητική του γινόταν όλο και λιτότερη από την ήδη απαλλαγμένη εξ ολοκλήρου από οτιδήποτε περιττό που έτσι και αλλιώς ήταν από την αρχή. Η διαδικασία αυτή συνοδεύτηκε και υπογραμμίστηκε από ένα σεμνότερο του...σεμνού ήθος, σπάνιο αληθινά ακόμα και για τον σαφώς όχι αμετροεπή στην πλειοψηφία του χώρο του λόγιου τραγουδιού. Ο πλέον πρόσφατος σταθμός αυτής της μοναχικής διαδρομής είναι λοιπόν το τρίτο κατά σειρά CD του «Καληνύχτα Barney» που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Εδώ πλέον ο Χ. απεκδύεται και τα τελευταία «πρόσθετα και συντηρητικά» που μπορεί να έχει σήμερα ένα τραγούδι και βυθίζεται στη Στύγα της ψυχής του. Αυτοαναφορικός στο έπακρο άρα και αναπόφευκτα εξομολογητικός κατορθώνει όμως και να μην είναι ερμητικά κλειστός απέναντι στον δέκτη των τραγουδιών του, δεν αποξενώνει τον θεατή αλλά αντίθετα τον κάνει συνοδοιπόρο του. Με αποτέλεσμα αυτή η περιπλάνηση σε, εντός ή εκτός εισαγωγικών, πάθη να λειτουργεί λυτρωτικά, κάποιες στιγμές ακόμα και καθαρτήρια και για τους δύο...


* Ποιος ακριβώς είναι ο Barney του τίτλου και ποια είναι η σημασία της αναφοράς του;
Ο τίτλος του δίσκου προέκυψε από μια συζήτηση στο στούντιο με τον φίλο μου Θωμά Βασιλάκο. Ο Barney ήταν μια σειρά κινουμένων σχεδίων και η μόνιμη επιδίωξη του ομώνυμου κεντρικού χαρακτήρα ήταν η ειρήνη και η ησυχία.
* Οι στίχοι σου είναι σαφέστατα πολύ προσωπικοί. Είναι όμως και πάντα βιωματικοί ή αποτελούν και προϊόν της δημιουργικής σου φαντασίας;
Πάντα και σε κάθε δίσκο μου οι στίχοι που γράφω είναι βιωματικοί.
* Από πού αντλείς αλήθεια συνήθως την έμπνευση για τους στίχους σου;
Από όσα συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου.
* Πες μου δύο λόγια για το πώς και το γιατί προέκυψαν οι συνεργασίες με όσους συμμετέχουν ερμηνευτικά στον δίσκο.
Όταν μπαίνει ένα τραγούδι σε διαδικασία ενορχήστρωσης αρχίζει με ένα παράξενο τρόπο να σου μιλάει. Σου λέει πού «πονάει», τι του χρειάζεται και που για να γίνει καλύτερο. Θέλω λοιπόν να ευχαριστήσω από καρδιάς την Ζίνα Αρβανιτίδη, τον Γρηγόρη Κλιούμη, τον Μάνο Ξυδούς, την Ελένη Πέτα και τον Απόστολο Ρίζο. Χωρίς την ερμηνεία τους τα τραγούδια μου θα ήταν πολύ διαφορετικά.
* Είναι η ιδέα μου ή από δίσκο σε δίσκο και πολύ περισσότερο από τον προηγούμενο στον τελευταίο ο ήχος σου γίνεται όλο και πιο ακουστικός;
Όχι, δεν είναι καθόλου ιδέα σου...Και οι προηγούμενοι δίσκοι βέβαια χαρακτηρίζονταν από την έντονη χρήση της ακουστικής κιθάρας και της επανάληψης. Στο «Καληνύχτα Barney» προσπάθησα ακόμα περισσότερο να πετάξω κάθε τι μη αναγκαίο και να τονίσω τα βασικά στοιχεία.
* Όχι επειδή ο Μπάμπης Στόκας συμμετείχε στο πρώτο album σου αλλά πιστεύεις ότι οι Πυξ Λαξ έπαιξαν για τη σημερινή λόγια μουσική σκηνή ένα ρόλο ανάλογο με αυτόν που είχε παίξει ο Σαββόπουλος για μια παλαιότερη, όχι απλά ως επιρροή αλλά και με τη γενικότερη στάση τους και τον τρόπο που κινήθηκαν μέσα στα πράγματα;
Την εποχή που άρχιζα να προσπαθώ να παίξω κιθάρα και να τραγουδήσω με τους φίλους μου στο σχολείο δεν υπήρχαν οι Πυξ Λαξ oπότε δεν μεγάλωσα ακούγοντάς τους. Μεγάλωσα ακούγοντας Παύλο Σιδηρόπουλο, Νικόλα Άσιμο, Πελόμα Μποκιού, Pink Floyd, Rainbow, Led Zeppelin, U2 κ.ά. άρα λοιπόν μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος για να σου απαντήσω σε αυτή την ερώτηση.
* Αισθάνεσαι αλήθεια μέλος μιας ευρύτερης μουσικής παρέας του σήμερα ή αντίθετα νιώθεις ότι λειτουργείς ολομόναχος;
Όλοι όσοι προσφέρουν χρόνο ακούγοντας ή παίζοντας μουσική αυτόματα γίνονται μέλη μιας μεγάλης παρέας καθώς επικοινωνούν, μοιράζονται, ταξιδεύουν και ανταλλάσσουν συναισθήματα.
* Τέλος ποια είναι τα σχέδια σου, άμεσα και πιο μακροπρόθεσμα για αυτό τον χειμώνα;
Στις 15 Νοεμβρίου θα παρουσιάσω τραγούδια από το «Καληνύχτα Barney» στο «Κύτταρο». Μαζί μου θα είναι και οι περισσότεροι από τους φίλους μουσικούς με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί και στους τρεις δίσκους μου. Θα τους αναφέρω με αλφαβητική σειρά, είναι οι In Vox, Δημήτρης Καρράς, Μάνος Ξυδούς, Ελένη Πέτα, Απόστολος Ρίζος, Υπόγεια Ρεύματα και Σπυριδούλα.

MUSIC CORNER

 

Κώστας Χρονόπουλος "Η μουσική δεν είναι παραγγελία..."

 

"Ό,τι και αν γίνει μην μιλήσεις το όνομά σου να ζητήσεις
περιστέρι που γυρεύει ένα αστέρι για να ανέβει
για να δείξει πως υπάρχει μέσα σ' όλο αυτό το χάρτη..."

Αν μου ζητούσε κάποιος αναγνώστης να του προτείνω μια νέα δισκογραφική πρόταση, θα του συνιστούσα ανεπιφύλακτα τη πρώτη δισκογραφική δουλειά του Κώστα Χρονόπουλου! Ο δίσκος "Σαν μια φωτογραφία" δεν είναι απλά ένας δίσκος που αρχικά σου δημιουργεί εμπιστοσύνη στο άκουσμα και μόνο της συμμετοχής του Μπάμπη Στόκα και του Δημήτρη Καρρά, αφού στο σύνολό του καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια "ψαγμένη" δουλειά με δουλεμένες ενορχηστρώσεις, πρωτότυπες συνθέσεις και στίχους που έχουν κάτι παραπάνω να σου πουν από τα τετριμμένα λογάκια του τύπου "σ' αγαπώ - μ' αγαπάς".

Ο Κώστας Χρονόπουλος ανήκει στη κατηγορία των αυτοδίδακτων μουσικών που ξεκίνησαν να ασχολούνται με τη μουσική την εποχή που το εκπαιδευτικό σύστημα βρισκόταν έντονα στο προσκήνιο, λόγω των τρίμηνων σχολικών καταλήψεων. Τότε ήταν που αποφάσισε, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές του, να αρπάξει μια κιθάρα και να εκφράσει τις εφηβικές του ανησυχίες μέσα απ' το μαγικό κόσμο της μουσικής. Τον ρωτάω γιατί δεν αποφάσισε να πάει σε κάποιο ωδείο και να ολοκληρώσει τις δημιουργικές του ικανότητες... "Δεν γουστάρω τα ωδεία. Σε κλείνουνε, σου λένε "αυτοί είναι οι δρόμοι". Η μουσική δεν έχει τέτοια πράγματα. Η μουσική είναι... Φαντασία να 'χεις και παίζεις! Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Δεν σημαίνει πως κάποιοι μπορούν και κάποιοι άλλοι δεν μπορούν. Όλοι..." Έχει ισχυρή τη δύναμη της θέλησης και η αλήθεια είναι ότι διαθέτει μια απ' τις αρετές που θαυμάζω πολύ στους ανθρώπους. Το ταλέντο όμως που χωρά σε όλη αυτή την ιστορία; O ίδιος με εκπλήσσει όταν μου απαντά: "Θέληση να υπάρχει... Και να γουστάρεις. Να βλέπεις κάποιο μουσικό όργανο και να θες να το κρατήσεις. Και αυτό θα σου μιλήσει από μόνο του..."
Μετά το σχολείο ακολουθεί και ολoκληρώνει τις σπουδές του στον ήχο, στην εικόνα και στο video. Λίγο καιρό αργότερα, όταν το μουσικό υλικό αποκτά πια ολοκληρωμένη μορφή, αποφασίζει να απευθυνθεί στη Universal, που εκτιμά τη προσπαθειά του και προχωράει στην έκδοση του πρώτου προσωπικού του δίσκου τον Ιούνιο του φετινού καλοκαιριού.
Music Corner: Τι είναι αυτό που προσπαθείς να μεταφέρεις μέσα από τη μουσική σου;
Κώστας Χρονόπουλος: Το κόσμο μου. Ξέρεις, η μουσική δεν είναι παραγγελία για να λες "γράψε κάτι γι' αυτό". Είναι κάτι που έχεις νιώσει, που σ' έχει πληγώσει ή που έχεις δει στο δρόμο και πας στο σπίτι και σε ανύποπτη στιγμή το έχεις γράψει...
M.C.: Τι σημαίνει για σένα η κυκλοφορία του πρώτου σου δίσκου; Ήταν κάτι που το επεδίωκες;
Κ.Χ.: Το ήθελα, αλλά το ήθελα με το δικό μου τρόπο. Η ευθύνη είναι δική μου 100%. Ήθελα να μη βάλει κανένας χέρι σ' αυτό που έχω κάνει ή σ' αυτό που φαντάζομαι να κάνω.
M.C.: Δεν είναι λίγο δύσκολο να το πετύχεις αυτό;
Κ.Χ.: Πολύ δύσκολο, γι' αυτό είμαι 28 χρονών και το έχω πετύχει τώρα. Αλλιώς θα μπορούσα να το είχα κάνει στα 22. Είναι θέμα επιλογής...
Σκέφτομαι πως είναι ωραία κίνηση που ο τίτλος του δίσκου φαίνεται να επιλέχθηκε για να αποδώσει ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στο Μπάμπη Στόκα που ερμηνεύει το ομώνυμο κομμάτι. Φυσικά δεν θα μπορούσα να αποφύγω την ερώτηση για να μάθω πώς προέκυψε η συνεργασία τους: "Έγραφα το δίσκο στο studio του Δημήτρη Καρρά και την ίδια εποχή οι "Πυξ-Λαξ" είχαν πρόβες για τη τελευταία τους συναυλία στο Λυκαβηττό. Είχα γράψει τότε το "Σαν μια φωτογραφία" και βγαίνοντας έξω για να το ακούσουμε στο στερεοφωνικό και να δούμε αν είναι καλό, το άκουσε ο Μπάμπης, με ρώτησε αν είναι δικό μου και του λέω: "Θα το πεις"; Toν άνθρωπο δεν τον είχα δει και δεν τον ήξερα μέχρι τότε. Του έδωσα τους στίχους, πήρε το κομμάτι και μετά από μια εβδομάδα ήρθε και το είπε. Μετά γνωριστήκαμε, πήγα απ' το σπίτι του και ήρθε απ' το σπίτι μου και παίξαμε. Όταν είσαι στο σπίτι, είναι άλλη φάση γιατί κάθεσαι και πίνεις το ποτό σου, λες πέντε κουβέντες και όταν μετά πιάνεις τη κιθάρα, επικοινωνείς διαφορετικά..."
Η αλήθεια είναι πως αν τύχαινε να ακούσω πρώτα το cd και να διαβάσω αργότερα το βιογραφικό του, θα μου ήταν δύσκολο να πιστέψω πως η συνάντησή τους ήταν τυχαία. Πιστεύω πως η μουσική τους συνύπαρξη είναι από τις πιο ταιριαστές συνεργασίες που έχουν γίνει ποτέ, γι' αυτό θα μου ήταν ιδιαίτερα αρεστό να ακούσω στο μέλλον μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του πρώην μέλους του "Πυξ-Λαξ" με την υπογραφή του Κώστα Χρονόπουλου.
Γενικά δεν φαίνεται να χαίρεται ιδιαίτερα την όλη διαδικασία των συνεντεύξεων, μου δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου που προτιμά να μιλάει μόνο μέσω της μουσικής του. Απ' την άλλη πλευρά, αυτό με κάνει να ανυπομονώ ακόμα πιο πολύ για τις επερχόμενες live εμφανίσεις του τη Παρασκευή 21 Οκτωβρίου και το Σάββατο 22 Οκτωβρίου στο γνωστό χώρο του "House of Art". Εκεί θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε δικά του τραγούδια αλλά και αγαπημένα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Για παράδειγμα, το "Μέτρησα" είναι μια δημιουργία του Νίκου Ζούδιαρη που τον ενθουσίασε τόσο πολύ απ' τη πρώτη στιγμή που το άκουσε, ώστε φρόντισε να το εντάξει αμέσως στο πρόγραμμα των φετινών συναυλιών του. Ο φετινός χειμώνας θα τον βρει να παρουσιάζει τη δουλειά του σε διάφορες μουσικές σκηνές σε όλη την ελληνική περιφέρεια.
Μου μιλάει επίσης για την εμπειρία στο γύρισμα του πρώτου του video - clip. Παρόλο που τώρα πια το αντιμετωπίζει με χιούμορ, μου αναφέρει ότι αρχικά δεν το βρήκε καθόλου διασκεδαστικό! Θεωρώ πάντως ότι το αποτέλεσμα άξιζε το κόπο και παρόλο που φροντίζω να του επισημάνω ότι το τραγούδι που θέλησα αμέσως να ξανακούσω μετά τη πρώτη του ακρόαση είναι η "Λίμνη", πιστεύω ότι η "Σκιά" είναι το καταλληλότερο τραγούδι που θα μπορούσε να οριστεί ως πρώτο single αυτού του δίσκου. Η συζήτησή μας συνεχίζεται για διάφορα θέματα που περιστρέφονται γύρω απ' τη μουσική και είναι απ' τις ελάχιστες φορές που νιώθω ότι τα δικά μου σχόλια περιττεύουν απέναντι στο δικό του, ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, λόγο...!
M.C.: Αλήθεια, ποιο πιστεύεις ότι είναι το στοιχείο που κάνει ένα σπουδαίο τραγούδι να ξεπερνάει το χρόνο και να ονομάζεται διαχρονικό;
Κ.Χ.: Η στιγμή! Ό,σο πιο δυνατή στιγμή είναι αυτή που θα νιώσεις, τόσο πιο δυνατό είναι το τραγούδι που θα γράψεις. Και θα μείνει...
M.C.: Τι σημαίνει επιτυχία για σένα; Την ορίζεις με γνώμονα τις πωλήσεις, τη καθολική αποδοχή της δουλειάς σου από τους συναδέλφους σου ή με το κατά πόσο το κάθε τραγούδι που γράφεις θα πετύχει το στόχο του, όταν φύγει από σένα;
Κ.Χ.: Με το χειροκρότημα. Όταν με το καλό έρθεις στο House Of Art, δεις να βρίσκονται από κάτω δέκα, είκοσι ή διακόσια άτομα και εμείς θα παίζουμε, θα γουστάρουμε και δεν θα θέλουμε να φύγουμε. Κατά τ' άλλα, το παιχνίδι με τις πωλήσεις είναι βρώμικο και δεν μου αρέσει.
M.C.: Πώς βιώνεις τις στιγμές που είσαι πάνω στη σκηνή;
Κ.Χ.: Είναι το κάτι άλλο... Είναι απίστευτο! Έχουμε στήσει μια μπάντα που παίζουμε μαζί και το θέλουμε τόσο πολύ, που πάμε για πρόβα και ξεχνάμε να φύγουμε! Είναι σαν να κάνουμε κάθε φορά ένα μικρό ή μεγάλο live.
M.C.: Ποια είναι η γνώμη σου για τους νέους τραγουδιστές που επιλέγουν να προβληθούν μέσω της τηλεόρασης και των παιχνιδιών αναζήτησης ταλέντων;
Κ.Χ.: Δεν με αφορούν ούτε οι επιλογές τους, ούτε οι ίδιοι. Δεν είναι δρόμος αυτός! Να κάτσεις και να το παλέψεις... Δηλαδή πρέπει να γίνεις ρεζίλι των σκυλιών για να κάνεις κάτι; Kαι μετά θα βγαίνεις στο καθρέφτη και θα λες ότι γουστάρεις; Τι είναι αυτό που γουστάρεις δηλαδή;
M.C.: Πιστεύεις ότι το ελληνικό τραγούδι περνάει κρίση στις μέρες μας;
Κ.Χ.: Έχουν καιρό να βγουν ωραία πράγματα...
M.C.: Δεν βρίσκεις σημάδι ελπίδας σε κάποιους πρωτοεμφανιζόμενους;
Κ.Χ.: Kαι βέβαια... Αλλά δεν είναι μόνο να πάρεις ένα δίσκο, να ακούσεις ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι και ο υπόλοιπος δίσκος να μην ακούγεται. Για παράδειγμα, η τελευταία δουλειά του Παύλου Παυλίδη είναι πάρα πολύ όμορφη. Πάντως δεν βγαίνουν συνολικά ωραίες δουλειές, να ψάχνεις και να μην ξέρεις ποιο τραγούδι να ξεχωρίσεις...
M.C.: Είσαι σύμφωνος με τις "ταμπέλες" στο ελληνικό τραγούδι;
Κ.Χ.: Όχι, καθόλου. Όταν με ρωτούν για το cd, τους λέω ότι είναι ελληνόφωνο και τίποτ' άλλο. Δηλαδή τι να απαντήσεις και τι ταμπέλα να βάλεις; Ότι είναι έντεχνο; Και τα άλλα τι είναι... Άτεχνα;
M.C.: Αφού λοιπόν δεν είσαι υπέρ των διαχωρισμών στο ελληνικό τραγούδι, να θεωρήσω πως θα μπορούσες να προβείς σε μια συνεργασία με κάποιον που δεν ανήκει στο είδος της μουσικής που γράφεις;
Κ.Χ.: Όχι, είναι κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου.
M.C.: Για παράδειγμα, κάτι ανάλογο είχαν κάνει οι Πυξ-Λαξ παλιότερα με τον Βασίλη Καρρά...
Κ.Χ.: Αν είσαι φίλος με τον άλλον, ταιριάζετε και σου αρέσει αυτό που είναι, δεν λέω όχι για να κάνεις κάτι τέτοιο. Πρέπει όμως να στο πει το τραγούδι, γιατί το ίδιο το κομμάτι σου ζητάει πράγματα όσο το φτιάχνεις και το θέμα είναι να βγει όσο καλύτερο γίνεται. Αν πρέπει να το τραγουδήσει ο τάδε τραγουδιστής ή ο,ποιοσδήποτε άλλος, τότε θα το τραγουδήσει αυτός που πρέπει.
M.C.: Δηλαδή σε κινεί η ίδια η μουσική να το κάνεις...
Κ.Χ.: Είναι πολλές φορές που σου έρχεται κάποιο όνομα και λες "Θα ήταν ωραίο να το πει αυτός. Θα του ταίριαζε, θα το έλεγε καλύτερα από μένα".
M.C.: Σου έγινε ποτέ κάποια κριτική που να σε προβλημάτισε πολύ;
Κ.Χ.: Με προβληματίζει που δεν έχω ακούσει ακόμα κακό λόγο για το δίσκο. Δεν μου έχει πει κάποιος, ο οποίος έχει ακούσει τη δουλειά μου και έχει θάρρος μαζί μου, ότι ο δίσκος δεν είναι καλός. Ακόμα και με φίλους μουσικούς συνέβη αυτό, που αυτοί ξέρεις, είναι πιο δύσκολοι...
Του απαντώ ότι αυτό είναι ένα καλό σημάδι. Σημάδι ότι "παραδέχονται" αυτό που έχει να καταθέσει. Αυτό που μένει είναι να το διαπιστώσουν και οι ακροατές εκείνοι που αναζητούν και αρέσκονται να ανακαλύπτουν κάποιες στιγμές αλήθειας μέσα στο γαλαξία της ελληνικής μουσικής... Σαν να ζουν μια "παραμυθένια χαρά"!